لاری بوراوز یکی از معروفترین عکاسان جنگ و با اهمیت ترین عکاس جنگ ویتنام است. عمر او چندان دراز نبود. در سال 1926 به دنیا آمد و در سال 1972 در یکی از ماموریتها بر اثر سقوط هلیکوپتر بر فراز جزیره لائوس کشته شد. او به مدت 9 سال جنگ ویتنام را پوشش داد و در دنیای امروز عکسهایش مرجعی مهم هم به لحاظ مستند و هم به لحاظ احساسی از آن جنگ است. این عکاس انگلیسی زمانی که فقط 16 سال داشت در قسمت توزیع روزنامه دیلی اکسپرس مشغول کار شد. بر حسب اتفاق در تاریکخانه عکاسی آن روزنامه فعالیت کرد و از آنجا بود که با دنیای عکاسی آشنا شد. عکسهای جنگ دوم جهانی و مخصوصا عکسهایی که رابرت کاپا از حادثه نروماندی تحت عنوان D- day گرفته بود، عاملی بود که به عکاسی از جنگ علاقه نشان دهد. همواره رابرت کاپا را به عنوان سرمشق خود قرار می داد زیرا سماجت و شجاعت وی عامل مهمی در تاثیر عکسهای او بود.

چند ماموریت عکاسی را با موفقیت انجام داد و در صحنه های نبردی که در لبنان، کنگو و قبرس انجام شد، شرکت کرد. اوج کار او را در عکاسی از جنگ ویتنام می بینیم. هزاران عکس در ماموریت های بی شماری انجام داد و تقریبا در همه عملیات های مهمی که صورت می گرفت شرکت کرد.

یکی از شاخصه های کار او، عکاسی از درون کابین جنگنده ها بود. او قصد داشت تلفیق سرعت و انفجار بمب ها را آنچنانکه یک خلبان می بیند، ثبت کند. او در این نوع عکاسی تبحر زیادی کسب کرد و عکسهای ماندگاری گرفت که در روزگار خود، سرشار از نوآوری بود.

از دیگر ویژگی های کار او، عکاسی از حواشی جنگ و مسائل مربوط به سربازان و یا اسیران جنگی بود. او خود را محدود به صحنه های نبرد نکرد بلکه زندگی پیرامون جنگ نیز برایش بااهمیت بود.

ویژگی کار او در پرکاری، تعهد حرفه ای و آزمودن روش های نو و تازه در عکاسی بود. همواره چندین دوربین با لنزهای متفاوت همراه خود داشت و به تناسب موضوع، رنگی یا سیاه و سفید عکاسی می کرد.

عکاسان زیادی در جنگ ویتنام عکاسی کردند اما ویژگی های فردی لاری بوراوز او را از سایر عکاسها متفاوت می کرد. تمرکز او بر لحظه های تاثیرگذار و احساسی بود. به اندازه کافی به موضوع نزدیک می شد تا روحیات موضوع خود را نسبت به موقعیتی که در آن قرار گرفته، نمایان کند.

گرچه جنگ ویتنام پیامدهای ناخوشایند زیادی در پی داشت و قتل و ویرانی حاصل از آن، هنوز بر اعتبار آمریکا خدشه وارد می کند اما برای لاری بوراوز موقعیتی استثنایی بود تا نبوغ و ویژگی فردی خود را در عکاسی نمایان کند. بسیاری از سینماگران مثل الیور استون یا فرانسیس فورد کاپولا متثر از فضای عکسهای لاری بواروز تصاویر خود را شکل بخشیدند.

حافظه آمریکایی ها نسبت به جنگ ویتنام بر اساس عکسهای این عکاس شکل گرفته است. بنابراین می توان گفت عکسهای لاری بوراوز علاوه بر خاصیت استنادی، ویژگی هنری زیادی در خود دارد زیرا گویای روح زمانی خاص در مکانی خاص است. علاوه بر آن، تاثیرگذاری عکسهای او به حدی است که از قالب زمان و مکان خود فراتر می رود.

لاری بوراوز جوایز زیادی کسب کرد از جمله دو بار جایزه رابرت کاپا همچنین جایزه سالیانه عکاسی مطبوعاتی و جایزه سالیانه عکس بریتانیا.

سرنوشت او به مانند بسیاری از عکاسان جنگ است. عکاسانی مثل رابرت کاپا یا کاوه گلستان که در بحبوحه جنگ کشته شدند. عکاسان جنگ، انسانهای والا و شریفی هستند که به منظور آگاهی رسانی و ثبت وقایع تلخ بشری، خود را در مواجهه با خطرناک ترین موقعیت ها می کنند.