همچنانکه می دانید مهمترین عکاس قرن بیستم به اعتقاد اغلب عکاسان و منتقدین عکاسی، هانری کارتیه برسون است. گرچه او را بیشتر عکاس مستند اجتماعی می دانند که ابداع کننده مفهوم “لحظه قطعی ” است اما او در عکاسی پرتره نیز تبحر زیادی داشت.

آرتور میلر نمایش نامه نویس، 1961

 

اصولا کارتیه برسون به مفهوم لحظه و ثبت آن در عکاسی، اعتقاد راسخی داشت و آنچه عکاسی را از سایر هنرها جدا می کند را همین ثبت لحظه می دانست. گرچه پیشینه او در طراحی و نقاشی بود و از همین رو، در تمام عکسهایش اهمیت فرم و ترکیب بندی نقش پررنگی داشت.

دیدگاه او نسبت به پرتره با خیلی از عکاسان هم عصرش متفاوت بود. او اعتقاد داشت از اشخاص باید در محیط زندگی آنها عکاسی کرد بنابراین با نورپردازی و استودیو میانه ای نداشت. همچنین اعتقاد داشت که عکاس باید از موضوع خود شناخت کافی داشته باشد تا بتواند در یک لحظه، تصویری ثبت کند که ویژگی های سوژه اش را برملا می کند.

ویلیلم فالکنر، نویسنده 1947

گاهی برای بعضی از سوژه هایش ساعتها وقت می گذاشت تا به لحظه مناسب دست یابد و گاهی در همان دقایق اول به تصویر مناسب خود می رسید و لزومی به وقت بیشتر نمی دید.

ایرن و فردریک جولیو کوری، 1944

برسون می گوید برای عکاسی از این زوج به درب منزل آنها مراجعه کردم، تا در را باز کردند، متوجه شدم این همان لحظه ای است که باید عکسم را بگیرم. درنگ نکردم و عکسم را گرفتنم

 

پشتوانه فرهنگی و آشنایی او با شخصیت های مهم عصر خود، باعث شده تا از افراد مهم عکس های ماندگار و بی مثالی بگیرد. عکسهای او سیاه و سفید است و دوربین مورد علافه او لایکا است. او از سه پایه استفاده نمی کند و لنز نرمال را بهترین زاویه دید برای عکاسی می داند.

در این عکس که از ساموئل بکت گرفته، می بینید که چطور ویژگی بدبین و سیاه اندیش او در یک لحظه آشکار شده است.